Links op de foto zie je mijn beppe Johanna Terpstra, naast mijn pake Arjen Lont. Pake was in 1923 de oprichter van het timmerbedrijf Lont. Hij kwam uit het weeshuis en is letterlijk met niks begonnen. Dat waren de tijden van appelmoes op de boterham, vallende spijkers op de grond zoeken, en als er geen werk was ging je doodskisten timmeren. Pake was ook mede-oprichter van de Gereformeerde kerk, en ondertussen runde beppe Johanne het gezin met zes kinderen.

Het timmerbedrijf is onder de bezielende leiding van mijn vader Dirk uitgebouwd tot een bloeiend bouwbedrijf. Mijn moeder Jannie zorgde ondertussen voor zes kinderen, stond klanten te woord in de timmerwinkel, was actief voor de vrouwenvereniging en het gemengd koor Looft den Heer.

Op zijn zestigste heeft mijn vader het bedrijf overgedaan aan mijn oudste broer Arjen, die het wederom flink heeft uitgebouwd. Uiteraard met steun van zijn vrouw Nellie. Inmiddels zwaait zoon Jetze nu de scepter. Het is nu een florerend familiebedrijf in Friesland, dat waarschijnlijk volgend jaar het predikaat Koninklijk mag ontvangen. De mannen zijn het bedrijf gestart, ze hebben het uitgebouwd, en mogen vooraan staan bij de jubileumviering.

Ondanks de trots is er toch iets dat mij stoort. In het hele verhaal worden de vrouwen achter het bedrijf niet genoemd. De rolverdeling was duidelijk: de man had de zaak en de vrouw runde het gezin. Maar ik denk dat er geen succesvol bedrijf had gestaan zonder de niet aflatende steun van de vrouwen. Ik hoop daarom dat ook zij worden genoemd in het komende jubileumjaar!

Vandaag las ik in de krant dat de BeReal app in korte tijd onder jongeren zeer populair is geworden. Niet het perfecte plaatje staat op deze app centraal, maar juist beelden uit het dagelijks leven, met lief en leed in de meest pure vorm. Een verademing op social media wat mij betreft.

In mijn werk als loopbaancoach voor oud-bestuurders kom ik veel deelnemers tegen die jarenlang een positie hebben gehad, en een publiek figuur zijn geweest. Bestuurder zijn wordt zo ongemerkt een onderdeel van je persoon en je staat ook regelmatig in de spotlights. Toch kan er onverwacht een figuurlijke bananenschil liggen, en voor je het weet loopt jouw imago een flinke deuk op.

Bij de start van een loopbaantraject besteed ik daarom veel aandacht aan de vraag: "Wie ben je als niemand kijkt?" Bestuurders hebben weliswaar een deel van hun loopbaan aan de publieke zaak gewijd, maar zijn daardoor zichzelf soms ook een beetje kwijt geraakt. Bovendien is het politieke ambt vaak een aanslag op je vitaliteit. Veel oud-bestuurders beseffen overigens dat je niet persé een stap op de maatschappelijke ladder hoeft te maken om gelukkig te worden.

Kortom: open en eerlijk naar een volgende loopbaanstap kijken, ook met je partner, daar ligt de sleutel tot werkgeluk. The best is yet to come: BeReal!

Vandaag is de dag van de mentale gezondheid. Vandaag kwam ook het bericht dat Kamerlid Ockje Tellengen definitief stopt vanwege een burnout. Ook zijn er regelmatig wethouders of burgemeesters die om gezondheidsredenen en/of stress noodgedwongen moeten stoppen met hun ambt.

Politiek is een geweldig vak, en veel meer dan een baan. Fulltime aan de slag zijn in het politieke ambt trekt een zware wissel op jezelf, je vitaliteit, je gezin. Beginnende bestuurders zijn zich daar meestal niet bewust van. Je stort je vol passie in een goed gevulde agenda, het schaken op diverse borden, en de dynamiek van een politiek-bestuurlijke omgeving.

Meestal is er bij de start weinig aandacht voor het regelen van coaching, het geven en ontvangen van feedback, het goed zorgen voor jezelf. Voor je het weet krijg je te maken met structurele roofbouw, en dan is het eigenlijk al te laat.

Het zou mooi zijn als er via BZK, VNG of de Wethoudersvereniging meer aandacht komt voor preventie en leefstijl. Een ambt dat je met hart en ziel vervult, mag niet leiden tot burnout en voortijdige uitval!

In 1968 opende burgemeester Van Veenen met een dappere duik het nieuwe zwembad "De Skelp" in Sint Annaparochie. Niet alleen een geweldige foto, maar ook een voorbeeld van een burgemeester met lef.

Als je tegenwoordig het ambt van burgemeester aanvaardt, betekent het dat je op heel veel borden moet schaken. Voor je het weet ligt er een figuurlijke bananenschil en kom je in een kwetsbare positie terecht. Bovendien legt het burgemeesterschap een zware wissel op je privéleven en je vitaliteit. Velen zien daarom af van een tweede termijn of stoppen voortijdig.

Toch hoop ik dat ook een nieuwe generatie bestuurders zich aangetrokken blijft voelen tot dit bijzondere ambt, en er met hart en ziel voor gaan. Dappere en betrokken bestuurders, dat is waar we behoefte aan hebben!